Bomen met van Gogh – Kunstcollectief  SMALT

 Vincent had iets met bomen, hij heeft er veel geschilderd, en hij beschreef vaak hoe ze zijn schilderijen kleur en vorm gaven: de grote moerbei (morus) op de binnenplaats van het ziekenhuis, de cipressen scherp in contrast tot de helderblauwe lucht, de bekende amandelbloesem.

Het Kunstenaars Collectief SMALT neemt ook bomen als onderwerp om hiermee een verbinding met Vincent te zoeken via hun diverse disciplines: tekeningen, beelden, schilderingen, foto’s en plastiek.

Joke Holwarda buigt en smeedt een metalen vorm tot haar boom; Marieke Geerlings kneedt met klei vanuit de aarde naar een organische vorm; Saskia Dingelstad zet schors in haar schilderijen en er zo ontstaat een extra gelaagdheid; Jowan Remmig kruipt in de huid en voetstappen van Vincent, om vanuit daar een stap te maken naar de beleving die Van Gogh moeten hebben gehad in onze regio; Herman Kolker  loopt in het landschap, beleeft het, neemt het mee, en zet het in zijn atelier om in verf; Theo van Meel, sleept stammen mee naar binnen om ze te combineren met afbeeldingen; Wout Wachtmeesters hoofd zit vol met indrukken en beelden van bomen, thuis gaan die via zijn vingers naar papier en canvas.

Deze vormgeving van bomen is te zien in het Thijnhof museum in Coevorden van 1 september 2023 tot 17 december 2023.

Kunstcollectief SMALT met werken gebaseerd op bomen van Van Gogh in het kader van Herdenkingsprogramma Van Gogh in Drenthe

Museum Thijnhof
Gasthuisstraat 2a
7741 HS  Coevorden

Openingstijden:
vrijdag, zaterdag en zondagmiddag van 13.00 – 17.00 uur.

Voor meer informatie zie:
www.thijnhof.nl

Herman Kolker

De schilder Herman Kolker wordt gefascineerd door de invloed van de mens op het landschap. Turfvelden, dijken, kwelders, essen. Zijn werk toont de fysieke sporen van menselijk handelen.

In mijn schilderijen abstraheer ik de vormen van het landschap tot alleen maar het elementaire overbijft. Niet ter zake doende details laat ik weg. Ik probeer een sfeer van licht en ruimte op te roepen die ik eigen vind aan een bepaald landschapstype“.

Kolker schildert met olieverf en fijn penseel, laag over laag, op doek of paneel, totdat het landschap, met zijn luchten, lichten en kleurnuances naar zijn idee uit de verf is gekomen. Het verticale element ontbreekt vrijwel in het door Kolker gemanipuleerde landschap: het horizontale domineert. Toch ontmoet het oog altijd een obstakel: een glooiing in het eslandschap, een te velde staand gewas of een strook nevelflarden.

Kolkers lokkende verten, begrensd door nevelflarden, of een plooi in het eslandschap, hebben iets mysterieus. Een landschap moet schilderkunstig gezien wel ergens ophouden maar Kolker geeft je het gevoel dat het niet ophoudt, dat er meer is, dat het verder gaat. Juist het ontbreken van een horizon maakt zijn landschappen eindeloos, zo u wilt einder-loos. Zo trekt Kolker de toeschouwer zijn landschappen in. Hij geeft hem het gevoel verder te willen kijken dan de schilder hem toestaat. Het landschap dat hij ziet, zet de kijker in beweging, ontroert hem in de meest letterlijke zin, maakt de kijker tot wandelaar. Die ontroering, denk ik, bevangt je bij het kijken naar Kolkers werk.
(door Peter van Strien)